...στο Θεατρικό σανίδι, έστω και αν δεν έρχονται από "τη σκηνή" Η Θεατρική Ομάδα του 2ου Γενικού Λυκείου Ναυπάκτου, με υπεύθυνους τους καθηγητές Δρογγίτη Μαρία, Τρουμπούκη Ευανθία και Δημόπουλο Κωνσταντίνο, θα παρουσιάσει την κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη " Οι Θαλασσιές οι Χάντρες", την Τετάρτη 7 Μαΐου 2014 - 8.00 μ.μ. στην Παπαχαραλάμπειο Αίθουσα Ναυπάκτου. Το θεατρικό κείμενο παραχωρήθηκε ευγενικά από τον κ.Χρίστο Λάτσινο της θεατρικής ομάδας Αιτωλικού "στη σκηνή". ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ "ΣΚΗΝΗΣ" Μετά λοιπόν την "Γκόλφω" που ανεβάζουν οι "Αργοναύτες" του 4ου Γυμνασίου Αργυρούπολης, είναι το δεύτερο έργο "της σκηνής" που επιλέγει να ανεβάσει άλλη Θεατρική ομάδα, ενώ τρέχει και ο Αριστοφανικός "Πλούτος" από άλλη σχολική Θεατρική ομάδα, για τον οποίο θα ενημερωθείτε για το πως και γιατί, όταν έρθει η ώρα της παράστασης. Όλα τα παραπάνω κείμενα, είναι σε διασκευή / προσαρμογή διαλόγων του σκηνοθέτη της "σκηνής" Χρίστου Λάτσινου, που έχει παραχωρήσει τα δικαιώματα χρήσης και εκμετάλλευσής τους στην ομάδα μας. Η Θ.Ο.Αιτωλικού στη σκηνή" παραχώρησε χωρίς απαιτήσεις τα παραπάνω κείμενα, όταν ζητήθηκαν από τις Σχολικές Θεατρικές ομάδες, μέσω της Θεατρικής βιβλιοθήκης που από πέρυσι δημιουργήσαμε. Ευχόμαστε σε όλες τις ομάδες, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
0 Comments
|
| Αν και έχουν πολύ δρόμο ακόμα να περπατήσουν οι 12 ένορκοι, θέλω να γράψω κάποια πράγματα γι αυτούς, έτσι τώρα που τα έχω φρέσκα και πολύ έντονα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Εν αρχή ην ο λόγος, το κείμενο, το βασικότερο συστατικό της Θεατρικής Τέχνης και φυσικά μια Θεατρικής παράστασης. Το κείμενο λοιπόν, όπως έχω γράψει παλιότερα, στηρίχτηκε στο πρωτότυπο του Reginald Rose - 12 angry men. Διαμορφώθηκε και στήθηκε για τη συγκεκριμένη διανομή της παράστασης μας, για 7 άντρες και 5 γυναίκες. Το ποιους χαρακτήρες θα υποδύονταν γυναίκες, αποφασίστηκε από τον σκηνοθέτη κατά τη συγγραφή – διαμόρφωση του κειμένου και βάσει αυτής της απόφασης «χτίστηκαν» οι χαρακτήρες. Πάνω στη βάση αυτή διαμορφώθηκαν στη συνέχεια οι διάλογοι και το ποιος και για ποιο λόγο θα έλεγε τι, πράγμα φυσικά που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ο θεατής κατά τη ροή της παράστασης, έτσι λοιπόν θα έπρεπε να είναι απλά κατανοητός ο λόγος, τα γιατί και τα διότι του, και μετά ο θεατής θα έψαχνε να βρει τα νοήματα, είτε κατά τη διάρκεια της παράστασης, είτε αργότερα όταν και αν θα έκανε τον απολογισμό αυτού που είδε. Το νοηματικό φορτίο του έργου ήταν απλά τεράστιο, μιλούσε για όλα και έθιγε τα πάντα. Ο καθένας από εμάς, μπορούσε να πάρει τα στοιχεία εκείνα που θα τον άγγιζαν περισσότερο ενώ άλλα θα του περνούσαν με την πρώτη ανάγνωση – θέαση, αδιάφορα, μετά θα ερχόταν, σε όσους μπορούσαν βέβαια να αντιληφθούν και τα υπόλοιπα ή μέρος αυτών. Όλοι οι χαρακτήρες περιείχαν βιωματικά μου στοιχεία, σε όλους τους χαρακτήρες είχα προσθέσει στοιχεία από τις προσωπικές μου εμπειρίες, εμπάθειες, προκαταλήψεις. Έχω ή είχα στο παρελθόν υπάρξει κάποιος απ’ αυτούς τους χαρακτήρες, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Οι περισσότεροι ένορκοι ακολούθησαν τη ζωή μου, όπως άλλαζε μεγαλώνοντας. Άλλοτε εμπαθής (το αναγνωρίζω με θάρρος), άλλοτε προκατειλημμένος (κι αυτό επίσης), άλλοτε άμετρος, άλλοτε «πυροσβέστης» και άλλοτε σοφός ή αν είναι βαρύ το σοφός, λίγο σοφότερος από τους συνομιλητές μου. Η υπέροχη ένορκος 9, στον αλληγορικό ρόλο μιάς μαμάς που είναι πάντα έτοιμη να δικαιώσει και να διασώσει τα παιδιά της, λίγο πριν πέσουν στον γκρεμό και ας τα έχει τιμωρήσει νωρίτερα και ο τυραννικός πατέρας αφέντης ο 4ος ένορκος, που θα αντιπαρατεθεί μέχρι τέλους με το γιό του, είναι η πρώτη και ο τελευταίος αντίστοιχα που δηλώνουν την αθωότητα του κατηγορούμενου παιδιού. Φυσικά για να τα αντιληφθεί αυτά ο θεατής, δεν χρειαζόταν να είναι ιδιαίτερα «ψαγμένος», έπρεπε απλά να μπορεί να παρακολουθήσει στοιχειωδώς μια Θεατρική παράσταση, αυτού του επιπέδου. Έπρεπε απλά να συγκεντρώσει το μυαλό του σ’ αυτό που παρακολουθούσε. Ο πιο «ψαγμένος», έπαιρνε όλα τα άλλα στοιχεία, για τα οποία έγραφα πιο πάνω. Και γράφοντας βεβαίως αυτά, δεν εννοώ πως η συγκεκριμένη παράσταση είναι υποχρεωτικό να αρέσει σε όλους, ίσως αρέσει σε μερικούς, ίσως δεν αρέσει σε περισσότερους, αυτό δεν είναι κακό, όταν εκτίθεσαι αναλαμβάνεις και το ανάλογο ρίσκο. Θα αρέσει πάντως, στο κοινό που θα είναι διατεθειμένο να πάρει πράγματα απ’ αυτήν και να κοιτάξει βαθειά μέσα του. Οι χαρακτήρες, όφειλαν βάσει των οδηγιών της σκηνοθεσίας να είναι ανέκφραστοι, χωρίς εξάρσεις και χωρίς συναισθήματα. Τα όποια συναισθήματα και νοήματα έπρεπε να τα βγάλει ο λόγος και η ροή του. Ακολουθώντας, η σκηνοθεσία, την οδό του Κινηματογράφου και όχι την τυπική Θεατρική, χρησιμοποίησε πολλές φορές Κινηματογραφική τακτική, «έπαιξε» με υποκειμενικά πλάνα, πολλές φορές οι θεατές μόνο άκουγαν, χωρίς να βλέπουν ποιος μιλάει, ή άλλοτε έβλεπαν ανάμεσα από πλάτες ή κεφάλια, πράγμα που σαφώς τους δυσκόλευε στην παρακολούθηση, αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που ζητούσε να το πάρει η σκηνοθεσία και αισθάνομαι πως δικαιώθηκε. Μόνο η 10η ένορκος θα ξεσπάσει συναισθηματικά. Είναι αυτή που είναι ντυμένη στα κόκκινα, εκπροσωπώντας το πάθος και τα πάθη, στοιχεία απαραίτητα της ζωής μας. (νομίζω πως τώρα γίνεται κατανοητό, γιατί μέσα σε τόσα ασπρόμαυρα κοστούμια, υπάρχει ένα και μοναδικό κόκκινο). Θα μιλήσει σε όλους, θα βγάλει τα «σώψυχα και τα πάθια» της, θα ανασύρει το παρελθόν κι όμως, όλοι στο τέλος θα της γυρίσουν την πλάτη, όχι φυσικά σ’ αυτή την ίδια ως πρόσωπο, αλλά στις προκαταλήψεις της. Οι ηθοποιοί της ομάδας, είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα, γνωρίζοντας από πριν το πόσο εξαντλητική θα αποδεικνυόταν αυτή η διαδικασία, δυό ολόκληρες ώρες στη σκηνή, εκτεθειμένοι χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Το βλέπαμε από τις πρόβες ακόμα, όταν σπανίως καταφέρναμε να ολοκληρώσουμε περισσότερες από 8 – 10 εικόνες σε κάθε μας συνάντηση, αφού μας κατέβαλλε η κούραση. Όμως δε νομίζω πως κανείς από τους θεατές, ήταν σε θέση να δει αυτή την κούραση, μια κούραση που σαφώς έβγαινε, αλλά με απόλυτα φυσικό τρόπο. Ακριβώς όπως θα έβγαινε σε μια πραγματική αίθουσα ενόρκων μετά από ολόκληρες ώρες που θα είχαν περάσει κλεισμένοι εκεί μέσα, αυτοί οι 12 άνθρωποι. Όλα αυτά συνέβαιναν μέσα σε ένα εξαιρετικό και ρεαλιστικό σκηνικό, που σχεδίασε ο Αλέξης και κατασκεύασε μαζί με την ομάδα παραγωγής της σκηνής, και που εξυπηρέτησε τέλεια τις ανάγκες του έργου. Η επιλογή του ρεαλισμού στη σκηνογραφία ήταν μονόδρομος, μιάς και δεν μπορούσε να στηθεί μια τέτοια αίθουσα με εναλλακτικά υλικά. Το κόστος ήταν δυσθεώρητο για τα οικονομικά μας δεδομένα, αλλά αποφασίσαμε να το επωμιστούμε. Και δικαιωθήκαμε και σ’ αυτό. Μια ασπρόμαυρη και ψυχρή αίθουσα ενόρκων, έχοντας σαν ταπετσαρία σελίδες από μια πραγματική δικογραφία, (άλλη μια σπουδαία σύλληψη του Αλέξη), με παράθυρα που έπρεπε να ανοιγοκλείνουν και αυτό έκαναν, με φόντο σ’ αυτά (στα παράθυρα) μια άποψη της Νέας Υόρκης (κι αυτή ασπρόμαυρη). Σε μόλις 4 μέτρα βάθος που είχε στη διάθεσή του, παίζοντας με την προοπτική σε όλα τα επίπεδα, έπιπλα τοίχους και αντικείμενα, έστησε την αίθουσα με τέτοιο τρόπο, που ενώ έδειχνε τεράστια, ήταν συγχρόνως ασφυκτική. Λειτούργησε όμως εξαιρετικά αν και χρειάστηκε λίγες ημέρες πριν παίξουμε να αλλάξει ο αρχικός σχεδιασμός και να αναγκαστούμε έτσι να αλλάξουμε και τα πατήματά μας μέσα στην αίθουσα και να προσθέσουμε ένα μικρό ξύλινο πατάρι, για να διευκολύνουμε τα περάσματα στην κορυφή της αίθουσας των ενόρκων. Ακολουθώντας ο Αλέξης τη σκηνοθετική αντίληψη, στήνει εκτός από την αίθουσα και τη σκηνογραφία γενικότερα και την ενδυματολογία στο ίδιο μοτίβο. Άσπρο - μαύρο και γκρι τα χρώματα των κοστουμιών και των αντικειμένων, (τα γυναικεία κοστούμια ήρθαν από βεστιάριο της Αθήνας) έδιναν χωρίς συζήτηση το πνεύμα της αυστηρής εποχής, στην οποία αναφερόταν το έργο, αν και θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε εποχή, ακόμα και στη σημερινή. Και πάλι όμως η επιλογή ήταν να ακολουθηθεί η κινηματογραφική ταινία, πράγμα που ανέβασε κι άλλο φυσικά το κόστος της παραγωγής. Ήταν πραγματικά επιτυχία που είχαμε σ’ αυτή τη δουλειά μας τον Αλέξη! Υπήρχε λόγος, όχι τυχαίος, υπήρχε λόγος που αφορούσε τη σκηνογραφία κι ας μην ήταν αντιληπτό. Ο 7ος σε κάποια στιγμή πετάει με αγανάκτηση τα χαρτιά που βρίσκονται στο φάκελο του, και ωρύεται, «ορίστε, δείτε τη δικογραφία» και αναφέρεται ακριβώς εκεί, στην ταπετσαρία της αίθουσας, επομένως στην ίδια αυτή τη δικογραφία που βρίσκονται εγκλωβισμένοι. Ο θεατής που θα το καταλάβει, θα δει με σαφήνεια τους ενόρκους, τυλιγμένους ασφυκτικά μέσα σ’ αυτή, την δικογραφία, χωρίς έξοδο, χωρίς εναλλακτική λύση, εκτός της ομοθυμίας στην απόφασή τους. Και βεβαίως θα πρέπει να κάνω μια αναφορά για τα χτενίσματα των ηθοποιών, που επιμελήθηκε η Λαμπρινή, αφού βεβαίως και εδώ είχε πέσει η σχετική μελέτη με τις οδηγίες και πάλι του Αλέξη και με τη Λαμπρινή να χτενίζει και να ξεχτενίζει με ρυθμούς αντίστοιχους της παράστασης, εξαντλητικούς. Και πάμε στη σπουδαιότερη αντισυμβατική Θεατρικά εφαρμογή της παράστασης. Και αυτή δεν είναι άλλη από τον εξαιρετικά σχεδιασμένο φωτισμό. Ο φωτισμός σχεδιάστηκε συγχρόνως με τη συγγραφή του κειμένου. Η ιδέα ήταν τόσο απλή, που αποδείχτηκε εξαιρετικά πολύπλοκη. Ασπρόμαυρη ταινία μας οδηγούσε, ασπρόμαυρους χαρακτήρες «χτίσαμε», τους βάλαμε σε ασπρόμαυρο σκηνικό να παίξουν με ασπρόμαυρα ρούχα και αντικείμενα, δεν θα μπορούσε να τα αλλοιώσει όλα αυτά, ούτε να τα αναιρέσει ο Θεατρικός φωτισμός. Η ιδέα ήταν ένας λευκός φωτισμός και όσο πιο ψυχρός μπορούσε και ήταν δυνατόν αν συμβεί. Ο Θεατρικός φωτισμός προκαλεί και υποβάλλει το συναίσθημα. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε πολύ καλά. Έχουμε «κλέψει» τα συναισθήματα του κοινού πολλές φορές, μόνο με τον φωτισμό και αυτό βεβαίως δεν είναι κακό, είναι μέρος της Θεατρικής τέχνης. Και για τη «σκηνή» ο φωτισμός είναι μια δουλειά που τη γνωρίζει πολύ καλά. Οπότε λοιπόν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια καινούρια πρόκληση, πως θα «παγώναμε» την αίθουσα, αλλά και δεν θα αλλοιώναμε την εποχή. Εκεί λοιπόν επεμβαίνει ο Νίκος, σχεδιάζει τον φωτισμό αποφασίζει τι λάμπες χρειαζόμαστε και στήνει μια ολόκληρη ηλεκτρική εγκατάσταση, για να βάλει στο κλίμα τους ενόρκους – ηθοποιούς αλλά φυσικά και το κοινό (και αυτό βεβαίως είχε το πολύ υψηλό του κόστος, αφού χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει και να ξοδέψει ο Νίκος, εκτός των λαμπών και των άλλων υλικών 200 ολόκληρα μέτρα ηλεκτρικού καλωδίου και τρεις ημέρες δουλειάς – ευτυχές το γεγονός που ο Νίκος είναι από τους πιο σημαντικούς χορηγούς και υποστηρικτές μας) Και ενώ μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε Θεατρικούς προβολείς με το ίδιο χρωματικό – ψυχρό αποτέλεσμα, αποφασίζουμε να φωτίσουμε την αίθουσα με τον όσο το δυνατόν πιο φυσικό τρόπο, με τις λάμπες μέσα στη σκηνή και πάνω από τους ηθοποιούς, παίρνοντας το απόλυτο αποτέλεσμα. Τις φυσικές σκιές που δημιουργεί ο φωτισμός όταν βρισκόμαστε σε ένα κλειστό χώρο. Σκιάζοντας φυσικά τα πρόσωπα, όταν έβγαιναν από την ακτίνα της λάμπας που τους φώτιζε, πετύχαμε και πάλι το ίδιο αποτέλεσμα, την Κινηματογραφική αισθητική της παράστασης. Έχοντας επιπλέον 6 θεατρικούς προβολείς στη διάθεσή μας, χρησιμοποιήσαμε συγκεκριμένες γωνιές για να φωτίσουμε και σε ελάχιστα σημεία, ακριβώς εκεί που χρειαζόμασταν συναισθήματα. Οι στρογγυλές λάμπες της οροφής (αντίγραφα από λάμπες της εποχής του έργου) ακολουθούσαν την προοπτική που είχε ορίσει η σκηνογραφία, ξεκινώντας από μεγάλη κατέληγε σε μια πολύ μικρότερη, ορίζοντας έτσι το μέγεθος της αίθουσας των ενόρκων, ενώ σαν τακτική υψηλής αισθητικής του φωτισμού και ο τρόπος που άναβαν και έσβηναν ακολουθούσε την προοπτική της αίθουσας, αφού άναβαν και έσβηναν μια – μια, πράγμα που ίσως δεν γινόταν αντιληπτό, ήταν όμως μια λεπτομέρεια, δείγμα της αξίας που δίνουμε στους φωτισμούς μας. Διότι δεν χρειάζεται να έχεις στη διάθεσή σου, 12, 24 ή 50 θεατρικούς προβολείς, αν δεν ξέρεις τι να τους κάνεις. Ο φωτισμός, είναι μια πολύ σημαντική Θεατρική παράμετρος για να τον χειρίζεσαι βάναυσα. Ο φωτισμός είπαν κάποιοι, ήταν κουραστικός, «μας έβγαλε τα μάτια» και αυτό ήταν κάτι που πολύ μας ευχαρίστησε. Ήταν όσο κουραστικός είναι, όταν παρακολουθεί κάποιος μια ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία εκείνης της εποχής, που τα φώτα ήταν αδρά, χωρίς φίλτρα και άλλα φτιασίδια και ήταν άμεσοι με μόνα συμπληρωματικά «παιχνίδια», τους περιφερειακούς ανακλαστήρες. Επομένως, αυτή η κούραση για την οποία κάποιοι (δικαίως) διαμαρτυρήθηκαν μας απέδειξε πως και αυτή η επιλογή μας ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Σας ευχαριστούμε λοιπόν που κουραστήκατε από τον φωτισμό, ήταν το ζητούμενο. Απολογίζοντας (συγχωρήστε μου τη λέξη) λοιπόν τη σκηνοθεσία, θα έλεγα πως πιστεύω ότι είναι η καλύτερη που έχω κάνει. Ήταν ένα πραγματικό μάθημα, όχι δεν εννοώ πως έχει κάποιος να διδαχτεί κάτι απ’ αυτή, αλλά ήταν μάθημα για μένα. Ένα σπουδαίο μάθημα, απ’ το οποίο αναγκάστηκα να μάθω πολλά και σημαντικά πράγματα, όπως για παράδειγμα πως είναι να δουλεύεις με 12 ανθρώπους μαζί, που θα βρεθούν όλοι μαζί «εγκλωβισμένοι» στον ίδιο χώρο, που δεν πρέπει να καλύπτουν ο ένας τον άλλο, που δεν πρέπει να «καβαλάει» ο ένας τον άλλο, που θα πρέπει να σταθούν ισότιμα στο χώρο. Και στ’ αλήθεια νομίζω πως το νέο πείραμα πέτυχε, γι αυτό γράφω και μιλάω για μάθημα. Απολογίζοντας τη σκηνογραφία – ενδυματολογία – σκηνικό διάκοσμο – αντικείμενα και φροντιστήριο θα έλεγα πως και εδώ φτάσαμε μερικά έως πολλά σκαλοπάτια παραπάνω. Ο Αλέξης επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που ήδη είχαμε καταλάβει από το καλοκαίρι. Πως μπορεί να μας δώσει πολύτιμα πράγματα, να μας διδάξει και να μας βοηθήσει να ανέβουμε μαζί του μερικά σκαλοπάτια στις παραγωγές μας. Και η εμπειρία του και η επαγγελματική του κατάρτιση, αλλά και η γνήσια καλλιτεχνική του φλέβα, μας κάνει πολύ πιο αισιόδοξους. Για τον Νίκο δεν έχω λόγια να γράψω, ήταν, είναι και ελπίζουμε όλοι να συνεχίσει να είναι δίπλα μας και να «πατρονάρει» την τρέλα μας. Απολογίζοντας την ομάδα παραγωγής της «σκηνής», θα πω πως για μια ακόμα φορά, ξεπέρασε το ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων. Μια ομάδα δεμένη, έμπειρη, ικανή να τα βγάλει πέρα και στα πιο δύσκολα και απαιτητικά. Να γράψω εδώ, πως ένα από τα πιο ωραία σχόλια που άκουσα αυτές τις ημέρες, δεν αφορούσε τον ένορκο αυτό καθ’ εαυτό αλλά την ομάδα παραγωγής της σκηνής, - η οποία βεβαίως «ευθύνεται» για όλες τις παραγωγές μας- και αυτό ήταν το εξής «αυτό που με εντυπωσιάζει μαζί σας Χρίστο, είναι η τρομερή ευκολία με την οποία μπορείτε να στήνεται το καλοκαίρι κάτι τόσο μεγάλο και διασκεδαστικό - εμπορικό όπως οι Χάντρες και λίγους μήνες μετά να μας δίνετε κάτι τόσο ποιοτικό και υψηλού προβληματισμού σαν τον ένορκο». Το σχόλιο αυτό είναι 100% αληθινό και έγινε από κάτοικο της πόλης μας που παρακολουθεί σχεδόν πάντα τις δουλειές μας. Τελειώνοντας Ο 6ος ένορκος, δεν «στήθηκε» για να αρέσει, δεν «στήθηκε» για να διασκεδάσει, δεν «στήθηκε» για να χαϊδέψει αυτιά, δεν «στήθηκε» απλά για να στηθεί, «στήθηκε» για να αναγάγει τη Θεατρική Τέχνη λίγο ψηλότερα. Τώρα αν τα κατάφερε αυτό θα το γράψει η ιστορία που θα μετρήσει πόσο θα μείνει «ζωντανός» στη μνήμη μας και στη μνήμη του κοινού. Αυτό είναι και το κρινόμενο σημείο. Κάποιοι θα πουν ναι και κάποιοι όχι, το σημαντικό είναι και οι μεν και οι δε, να μπορούν να αιτιολογήσουν την άποψή τους. Εξάλλου οι ένορκοι, έχουν αποφασίσει να τεθούν υποψήφιοι σε κάποια από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ ερασιτεχνικού Θεάτρου και αυτό θα είναι ένα ακόμα κριτήριο. Μέχρι τότε ίδωμεν αλλά θα τα πούμε πάλι για τον ένορκο, αφού θα συνεχίσει να «τρέχει» |
Αρχείο
October 2022
September 2022
October 2021
September 2021
September 2020
July 2020
February 2020
January 2020
October 2019
September 2019
July 2019
June 2019
October 2018
September 2018
August 2018
June 2018
March 2018
February 2018
January 2018
December 2017
November 2017
October 2017
September 2017
May 2017
November 2016
October 2016
September 2016
July 2015
June 2015
May 2015
April 2015
March 2015
February 2015
January 2015
December 2014
November 2014
October 2014
September 2014
August 2014
July 2014
June 2014
May 2014
April 2014
March 2014
February 2014
January 2014
Στέγη Πολιτισμού, Παράδοσης - Λαογραφίας και Ναυταθλητισμού