Να που για 15η φορά φτάσαμε στις 12 ημέρες πριν την πρεμιέρα Ακολουθούν δυό εβδομάδες έντασης, πίεσης και άγχους αλλά αυτά για «τη σκηνή», είναι μια συνηθισμένη – φυσιολογική θα έλεγα κατάσταση. Καλά περάσαμε στις πρόβες, αλλά τώρα έφτασε ή ώρα του «πάμε». Και το «πάμε» για «τη σκηνή» είναι σημαντικό, έχει και ουσία και αξία. Κι αυτό όχι γιατί έχουμε να αποδείξουμε κάτι, ότι είχαμε να αποδείξουμε το έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά γιατί μετά θα κρίνουμε πρώτοι τους εαυτούς μας, με αυστηρότητα και σοβαρότητα και δεν αντέχουμε τη μετριότητα, ΠΟΤΕ! Και σίγουρα ο «6ος ένορκος», δεν αντέχει να είναι μέτριος. Όταν έχεις το θράσος να καταπιαστείς με την 7η καλύτερη κινηματογραφική ταινία όλων των εποχών, της οφείλεις το καλύτερό σου. Κι αυτό θα παρουσιάσουμε πιστεύουμε, μια Θεατρική παράσταση που θα είναι αντίστοιχη – τηρουμένων των αναλογιών – της αρχικής ιδέας. Τι είναι ο «6ος ένορκος» Μια ιστορία με έντονα πάθη, με θυμωμένους ανθρώπους που δεν δικαιώθηκαν στο παρελθόν και τώρα ψάχνουν γι αυτή (τη δικαίωση), με ανθρώπους που έχουν ζήσει μεγάλες απώλειες και πιστεύουν πως η κοινωνία ή κάποιος άλλος ευθύνεται γι αυτές και όχι τα δικά τους λάθη. Τα στοιχεία που θα παρουσιαστούν, ελάχιστη τελικά σημασία θα έχουν, αυτό που θα «χτυπήσει το καμπανάκι της εσωτερικής αναζήτησης» στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, είναι ο τρόπος που ο καθένας θα διαχειριστεί τα στοιχεία αυτά και από ποια πλευρά θα τα κοιτάξει. Τα στοιχεία αυτά, είναι απλά τα συνδετικά κομμάτια της ιστορίας, χωρίς να έχουν την προφανή δικαστική σημασία, αντιθέτως η σημειολογία τους, είναι η αιτία της εξέλιξης των χαρακτήρων της ιστορίας, είναι η αιτία που θα τους κάνει να δουν καθαρότερα μέσα τους, όταν αποφασίσουν να τα κοιτάξουν όχι ως «αποδεικτικά» αλλά ως ευκαιρία της λύτρωσής τους, ακόμα κι αν δεν τολμήσουν να το ομολογήσουν στους υπόλοιπους. Τι δεν είναι όμως ο «6ος ένορκος» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σίγουρα ένα δικαστικό δράμα. Τοποθετείται η δράση σε μια αίθουσα ενόρκων, αλλά θα μπορούσε να είναι μια αίθουσα καθηγητών, όπου συζητείται η αποβολή ή όχι ενός μαθητή, ή το Διοικητικό Συμβούλιο μια εταιρείας, που εξετάζεται η απόλυση ενός υπαλλήλου, ή ακόμα μιά σύσκεψη χωρίς κάποιο ενδιαφέρον, αλλά που προκαλεί τις αντιρρήσεις των παρευρισκόμενων για διάφορους λόγους. Τοποθετεί όμως τη δράση στην αίθουσα των ενόρκων ο σπουδαίος σεναριογράφος Reginald Rose, ακριβώς επειδή εκεί το διακύβευμα είναι τεράστιο, «…πρόκειται για τη ζωή ενός ανθρώπου» - επομένως έχουμε να κάνουμε με το μεγαλύτερο ζητούμενο - , λέει στην πρώτη του αποστροφή, ο 6ος ένορκος (Διονύσης Μπερερής), και από εκεί ξεκινάει να ξετυλίγεται η ιστορία, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεδίπλωμα των ψυχών και των κρυμμένων μυστικών των ενόρκων. Ψυχών άρρωστων ίσως, τραυματισμένων, ανήσυχων και ήσυχων, ασυνείδητων και ισορροπημένων. Ο 6ος ένορκος, δεν ασχολείται με το απλοϊκό και προφανές ερώτημα μιάς δικαστικής ιστορίας, «αθώος» ή«ένοχος», ή με την αναζήτηση της «αλήθειας», εξάλλου αυτό το ερώτημα αλλά και η ίδια η έννοια της «αλήθειας» είναι φιλοσοφική. Τι ακριβώς σημαίνει αλήθεια και ποια είναι η αλήθεια; Αλλάζει για μένα και έχει άλλη έννοια για κάποιον άλλο, όλα όμως είναι αλήθεια, η «δική μας αλήθεια» και γι αυτό υποστηρίζω πως η έννοια της αλήθειας είναι φιλοσοφική. Έτσι λοιπόν, το αν είναι «αθώος» ή «ένοχος» αυτός που κατηγορείται, μένει στην πραγματικότητα αναπάντητο στη δική μας ιστορία. Είναι εξάλλου προφανές λίγο - πολύ, από όταν ακούγεται το πρώτο «αθώος» που δηλώνει ο 6ος ένορκος, στην πρώτη ψηφοφορία, ποια θα είναι η εξέλιξη της ιστορίας αυτής. Δεν ψάχνει λοιπόν ο 6ος ένορκος την όποια αλήθεια, δεν ενδιαφέρεται ποσώς για την αθωότητα ή την ενοχή σαν έννοιες, αφού ακόμα και ο ίδιος στο τέλος θα αναρωτηθεί, «…ίσως προσπαθούμε να αφήσουμε έναν δολοφόνο ελεύθερο». Πλην όμως μέχρι τότε, οι υπόλοιποι ένορκοι θα έχουν προλάβει να βρουν τη λύτρωση από τα πάθη που τους ταλανίζουν. Τότε, θα χρησιμοποιήσουν τη λέξη αθώος - όταν συμβεί αυτό – σαν δηλωτικό ανύψωσης της ψυχής τους, έστω κι αν αυτό θα συμβεί προσωρινά σ’ εκείνη την αίθουσα. Τι άλλο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο 6ος ένορκος, δεν είναι μια διασκεδαστική ιστορία. Στήνεται πάνω σε μια «διασκεδαστική» ιστορία ανατροπής, προς τέρψη του «αμύητου» κοινού, όμως πρόκειται για ένα ψυχόδραμα και μάλιστα από τα κορυφαία του είδους αυτού. «Δεν θα αλλάξω γνώμη ακόμα κι αν το συζητήσεις για 100 χρόνια» ωρύεται ο 7ος ένορκος (Βασίλης Καστανάς) για να πάρει την απάντηση «…δεν προσπαθώ να σου αλλάξω γνώμη, ούτε εσένα ούτε κανενός άλλου» κι αυτό είναι όλη η δομή του κειμένου. «...δεν προσπαθώ να σου αλλάξω γνώμη...» και στ’ αλήθεια δεν επιδιώκει αυτό ο 6ος ένορκος, επιδιώκει να τους κάνει να κοιτάξουν βαθειά μέσα τους και να αναρωτηθούν ο καθένας τους, για «τη δική τους αλήθεια», που έγραφα παραπάνω. Και τέλος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο «6ος ένορκος» υποκριτής. Δεν υποκρίνεται πως είναι δράμα, οποιουδήποτε είδους, στο οποίο λανθάνει ένας «χαβαλές» για το κοινό.
Αγχωτικό μέχρι το τέλος το κείμενο, μοιρασμένο σε καθημερινούς ανθρώπινους χαρακτήρες, κάποιους από εμάς δηλαδή που θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στη θέση τους κουβαλώντας μέχρι το τέλος τα πάθη μας. Τα πάθη που μας οδηγούν, όπως καθημερινά συμβαίνει στη ζωή μας και υποδηλώνεται από τις πράξεις μας και τη συμπεριφορά μας. Ισορροπιστές του τραπεζιού και της διαδικασίας, (εκ των πραγμάτων λοιπόν, άνθρωποι με λιγότερα ή με ελεγχόμενα πάθη), ο πρόεδρος (1ος ένορκος Θοδωρής Μπρούνος), ο 2ος (Πάνος Φλάκας) που θα ακούσει προσεκτικά, θα «καταθέσει» την άποψη «…απλά πιστεύω πως είναι ένοχος. Και νομίζω πως είναι προφανές απ’ αυτά που ειπώθηκαν στην αίθουσα. Κανείς δεν απέδειξε το αντίθετο» και θα αποφασίσει εν τέλει για την αθωότητα του αγοριού, αν και όχι από τους πρώτους, δείγμα της ισορροπίας του. Ο 11ος (Γιώργος Βαλαμόντε) που θα καταθέσει μια πολύ σοβαρή ανησυχία τους,«Ας υποθέσουμε πως στο τέλος μας αλλάζεις τη γνώμη όλων και το παιδί τελικά έχει πράγματι μαχαιρώσει τον πατέρα του;» αλλά το ερώτημά του θα μείνει αναπάντητο, αφού δεν έχει καμιά αξία η απάντηση του. Απλά αυτό συμβαίνει για να εξάρει το ενδιαφέρον του θεατή. Και οι τρεις αυτοί χαρακτήρες, στέκονται στην κορυφή του τραπεζιού, νομίζω πως είναι παραπάνω από ευνόητο το γιατί. Μια ηλικιωμένη κυρία, (9η ένορκος – Ζήνα Κοτσάλου) με τη σοφία της θα συνδράμει τον 6ο ένορκο στην πιο δύσκολη στιγμή του δηλώνοντας πως «...έχουμε ένα κύριο που στέκει μόνος απέναντι σ’ όλους εμάς. Και δεν μας λέει πως το αγόρι είναι αθώο, μας λέει πως δεν είναι σίγουρος ότι είναι ένοχος. Και αυτό με εντυπωσιάζει, δεν είναι εύκολο να σταθείς μόνος, αντίθετα στη γνώμη των άλλων». Οι χαρακτήρες του Θεατρικού κειμένου, είναι σχεδιασμένοι από την αρχή, μόνο οι, 1oς, 4ος, 6ος (8ος στην κινηματογραφική ταινία και τον υποδυόταν ο Henry Fonda), και ο 7ος, έρχονται - σχεδόν αυτούσιοι - από τους χαρακτήρες που «έστησε» ο Sidney Lumet, οι υπόλοιποι σχεδιάστηκαν, γράφτηκαν και «στήθηκαν» κατά τη Θεατρική μεταφορά του έργου, σύμφωνα με την άποψη της σκηνοθεσίας και τις δυνατότητες της ομάδας και των ηθοποιών της. Ένας ένορκος (3ος – Ντόρα Μπότα) στην πραγματικότητα ένας ιδιότυπος αφηγητής - ένορκος, που η Θεατρική μεταφορά του έργου, του δίνει το ρόλο να παρουσιάζει τα στοιχεία και να εξιστορεί τα γεγονότα και τις μαρτυρίες που ακούστηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου, (που φυσικά αγνοούν οι θεατές) και ο 12ος (Θοδωρής Τόλης) – διαφημιστής -, προερχόμενος από την μεσαία κοινωνική τάξη της εποχής, αμετροεπής, ασταθής και ευμετάβλητος χαρακτήρας, δίδυμο του αντίστοιχου (λαϊκού όμως τύπου) 7ου. Τελευταίος (όχι φυσικά σε αξία), αλλά γι αυτό το σημείωμα, ο πολύ σημαντικός 5ος ένορκος (Πέπη Κανταρέλου) σε ένα ρόλο φύσει και θέση κόντρα, θα ανασύρει το παρελθόν του και θα σταθεί τελικά αλληλέγγυος με το κατηγορούμενο παιδί, στην ουσία όπως φανερώνεται όμως, στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι από τους πρώτους που θα δηλώσουν «αθώος» κι αυτό γιατί αποδεικνύεται πως θέλει γρήγορα να ξεφύγει από το παρελθόν που ανασύρθηκε και να απαλλάξει στην ουσία τον ίδιο του τον εαυτό από τις πράξεις του. Ο πολύ «ψαγμένος θεατής», θα καταφέρει να δει στον χαρακτήρα του 5ου ένορκου, το ίδιο το κατηγορούμενο παιδί και γι αυτό το λόγο, η σκηνοθεσία τοποθετεί αυτόν τον «γκρι» χαρακτήρα, ανάμεσα στο εν δυνάμει, άσπρο (6ος ένορκος) και στο μαύρο (4ος ένορκος). Αυτός είναι ο 6ος ένορκος και η ιστορία του.
0 Comments
"ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ" Στέγη Πολιτισμού, Παράδοσης - Λαογραφίας και Αθλητισμού β΄ Εργ. Κατοικίες Αιτωλικού 30400 Αιτωλικό Τηλ: 6972927755 stegianatolikon.weebly.com [email protected] Αιτωλικό 19/03/2014 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Ενημερώνουμε τα μέλη και τους φίλους της Στέγης "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ" , ότι μετά από την διαδικασία των εκλογών που έγινε της 16/02/2014 στα γραφεία της Στέγης, η σύνθεση της Διοίκησης και η κατανομή των αξιωμάτων, έχει ως εξής:
Παρακαλούμε τους φίλους που ενδιαφέρονται να γίνουν μέλη της Στέγης, να απευθύνονται στα μέλη της Διοίκησης. Για το Δ.Σ. η
Έφορος Δημόσιων Σχέσεων και Επικοινωνίας Αγαθή Ζηνεμπή Όταν ο Πολιτισμός συμπορεύεται με την Κοινωνία, η Κοινωνία στηρίζει τις δράσεις του. Η Θεατρική παράσταση Mute Lords ανεβαίνει για ένα βράδυ στην αίθουσα εκδηλώσεων της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας, το Σάββατο 15 Μαρτίου 2014 στις 20. 30 από την Θεατρική ομάδα Φιλιατών. Μια ξεκαρδιστική κωμωδία στηριγμένη στο Θεατρικό έργο «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» του τρομερού διδύμου του Θεάτρου, Ρέππα –Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Δημακά. Δυο Θεατρικές ομάδες – η «Πρόβα» του Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου Μεσολογγίου και η «σκηνή» της Στέγης Πολιτισμού, Παράδοσης - Λαογραφίας και Αθλητισμού "ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ", και οι "Πολίτες σε Κίνηση", προσκαλούν την Ομάδα των Φιλιατών και συνδιοργανώνουν την εκδήλωση. Σάββατο 15 Μαρτίου 20.30 Αίθουσα Νομαρχίας – Μεσολόγγι Γενική είσοδος 5 ευρώ Τα έσοδα από τα εισιτήρια καταλήγουν στο ταμείο του Συλλόγου «Πολίτες σε Κίνηση» και θα χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Στηρίξτε την εκδήλωση, στηρίξτε τους ευγενείς σκοπούς του Συλλόγου «Πολίτες σε Κίνηση» |
Το ιστολόγιο της Στέγης, ενημερώνεται τακτικά από τα μέλη του ΔΣ.
Αρχείο
October 2022
"Ανατολικόν"
Στέγη Πολιτισμού, Παράδοσης - Λαογραφίας και Ναυταθλητισμού Σύλλογος Τριτέκνων Αιτωλικού και περιχώρων "Η Αγία Τριάδα"
|